Vorig jaar vloog ik naar Seoul om een reportage te maken over een kliniek waar honden worden gekloond. Ik vertrok vrij plotseling, omdat ik de geboorte van een hond zou bijwonen (en geboortes lastig te plannen zijn). Niet handig, want diezelfde week moest ik een verhaal over het menselijk biologisch ritme inleveren bij een andere opdrachtgever. Ik besloot een eerste versie van het artikel in het vliegtuig te tikken.
Ik legde de lat hoog. Het moest een goede eerste versie zijn, zodat ik me in Seoul op het verhaal over de honden kon concentreren.
De vlucht begon goed. Toen ik op het vliegveld aankwam, hoorde ik dat de economy class was volgeboekt. Mijn ticket was omgezet naar eerste klas. Zittend in mijn luxe stoel typte ik de eerste alinea’s binnen een halfuurtje. Ik beloonde mezelf met een drankje en wat nootjes en las mijn begin nog eens over.
Dat viel tegen.
